(Français) The Cleopatras IT
Contact : anso@durbuyrock.be
Hoe vat je deze onstuitbare vrouwelijke kracht samen? De Cleopatra’s zijn een groep vastberaden, gepassioneerde, vasthoudende en… ironische vrouwen in een rockwereld die zichzelf veel te serieus neemt. Begonnen in 1998, zou elke purist ze waarschijnlijk als een nachtmerrie beschouwen … punk, garagerock, surf, poppunk, indie, new wave? … allemaal nietszeggende labels wat de Cleopatra’s betreft. Deze vrouwen spelen rock-‘n-roll, full stop.
De afgelopen twintig jaar hebben Camilla, Alice, Marla en Vanessa uitgebreid getourd door Italië en Europa, en hebben ze ook hun weg gevonden naar Japan, waar ze voor een waanzinnig publiek speelden. Ze hebben ook menig festival op zijn kop gezet… zoals Festival Beat, Rebellion (VK), Fuzzville (Spanje) en This is Ska (Duitsland). Ze hebben het voorrecht gehad om te openen voor bands als: The Pretty Things, De Pandoras, Fuzztones, Morlocks, Lords of Altamont en The Real McKenzies om er maar een paar te noemen.
The Cleopatras is een rock-‘n-rollband waarvan het geluid wordt beïnvloed door punk, garagerock, poppunk, glam, surf, indie en new wave, van Ramones tot The Cramps, Devo, Blondie, New York Dolls, Buzzcocks, enz. .. met een houding die geïnspireerd is door verschillende vrouwelijke bands en artiesten, waaronder Joan Jett, Bikini Kill, The Bangles, The Go-Go’s, TheTrashwomen, maar ook meidengroepen uit de jaren 60.
Hun vierde album “Bikini Grill” is een potpourri die de stijl van de band bevestigt en vernieuwt: een mix van punk 77, garagerock en poppunk, ondersteund door een minder retro-geluid, beslissender en compacter dan in het verleden. Om alles bij elkaar te houden, een sterke vrouwelijke identiteit, rock-‘n-roll en ironische geest, waarbij de creatieve en expressieve kracht van vrouwelijkheid wordt belichaamd door enkele anthems die verband houden met genderkwesties en door de covers op het album, alle drie door vrouwelijke artiesten.
Een album met 15 nummers, gecomponeerd in een vrij lange periode (van 2019 tot 2021), waaruit alle zielen, invloeden en facetten van de band naar voren komen – met invallen in de wereld van dreampop, surf en new wave als aanvulling de solide punkbasis, evenals de passies en obsessies van de componenten ervan. In feite vinden we een luchtige, zorgeloze en zelfspot-dimensie, en ook een brutale en ongeremde rock-‘n-roll-dimensie, maar er is ook ruimte voor serieuzere kwesties, zoals de empowerment van vrouwen en het versleten paradigma van ‘vrouwelijke ‘ rock in tegenstelling tot ‘mannelijke’ rock.
Het album werd voorafgegaan door de single Kiss Kiss Kiss, een cover van Yoko Ono uitgebracht op 8 maart 2022, waarvan de video, met als onderwerp liefde, gelijkheid tussen de seksen, de herontdekking van kunst gemaakt door vrouwen, en vrede, werd gedeeld. op sociale media door Ono zelf.
De vorige EP “Onigiri Head” werd in 2019 uitgebracht in een gelimiteerde editie op 7″ gekleurd vinyl, en bevat 4 nummers, twee originelen – Onigiri Head, een eerbetoon aan de beroemde Japanse snack geïnspireerd door de recente tournee in Japan en ook getuige van de videoclip van het nummer, en het krampachtige Bad Cat- en twee covers -Amourex Solitaire(Lio) en Rock’n’roll Robot(Alberto Camerini), twee hits uit de jaren 80 die getuigen van de verandering in geluid na een grote lijn- verandering op.
Hun derde album “CleoPower!” werd in 2017 uitgebracht op Ammonia Records. Dit album is volwassener dan hun eerdere werk qua geluid en inhoud en varieert van klassieke garagepunk tot surf, met een vleugje alternatieve rock uit de jaren 90. De ironische en luchtige geest van de vorige platen maakt nu plaats voor meer provocerende teksten die zich richten op het belachelijk maken en vernietigen van stereotypen en clichématig slachtofferschap van vrouwen. De videoclip voor het nummer Forty werd uitgebracht op de Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen, gemaakt met de bijdrage van en met vrouwelijke fans en vrienden. Het nodigt vrouwen uit om genderstereotypen te ondermijnen en de controle over hun eigen leven terug te nemen. Voor de politieke verkiezingen in Italië in 2018 maakten de Cleopatra’s een video voor het nummer Vote for me.
In 2014 werd hun tweede volledige werk “La Maledizione del Faraone” op cd uitgebracht door het Italiaanse label Ammonia Records en op cassette door het Californische label Wiener Records, waarbij de singles Apple Pie en Pazzo dienden als de officiële video’s van de band.
Als we een stap terug doen naar de vroege opnames van Cleopatras, vinden we twee 7’s: “The Cleopatras” (2000) en “Let’s run with …” (2001), waarna ze een pauze namen om in 2008 terug te keren met een nieuwe bezetting. De EP “Dame tu amor” en het album “Things get better” (Area Pirata Records, 2010) dateren uit die tijd.
Andere leuke weetjes: in 2015 traden ze live op tijdens de Milan Fashion Week, waarbij ze alle toeschouwers uit hun dak lieten gaan toen de bekende stylist Antonio Marras zijn collectie debuteerde. Ze verschijnen ook in “Le ragazze del rock”, het boek van Jessica Dainese gewijd aan de vrouwelijke rockscene in Italië.